Առաջին կատարումը տեղի է ունեցել 1975-ին` Երևանում, Դավիթ Խանջյաին ղեկավարությամբ: Ստեղծագործությունը նվիրված է կոմպոզիտորի եղբոր` կյանքից վաղաժամ հեռացած դիրիժոր Հերման Տերտերյանի հիշատակին: Սիմֆոնիան հեղինակի լուրջ և խորը մտորումների արդյունքն է` կյանքի և մահվան, գոյության պայքարի մասին: Կերպարների նշանակալիությունը, ընթանրացվածությունը, ընդգրկոիմների ծավալն անկասկած իրավունք են տալիս այդ երկը դասել սիմֆոնիա ժանրին: Սակայն անսովոր է դասական սիմֆոնիաներին այդքան բնորոշ` ներմասային ավանդական կառույցների բացակայությունը «թեմատիզմ», «թեմատիկ զարգացում» հասկացությունների միանգամայն նոր մեկնաբանումը: Անսովոր է նաև սիմֆոնիկ նվագախմբում հայ ազգային, «ոչ տեմպերացված» նվագարանների` զուռնաների և դուդուկների ընդգրկումը, կատարողների իմպրովիզացիային հատկացված մեծ տեղը…
Առաջին մասում հարվածայինների որոտալի մուտքը նախապատրաստում է լռության մեջ սկիզբ առնող երկու տրոմբոնների երկխոսությունը, որոնք ինտոնացիոն առումով անկայուն, երերում ,մթնոլորտում ասես փնտրում են այն միակ կայուն և հուսալի օղակը, որը կարող է հենարան դառնալ կյանքում: «Ներխուժող» զուռնաները ունկնդրին միանգամից ներգրավում են պայքարի հորձանուտը: Իրար հոջորդելով` մուտք են գործում նվագախմբային նորանոր շերտեր: Իր գագաթնակետին հասնելով` խտանում է դրամատիզմը…
Ծայրահեղ կոնտրաստ է առաջացնում երկրորդ մասում սկիզբ առնող` դուդուկների երկխոսությունը: Նրանց անկրկնելի երանգն իսկ պերճախոս է, իր մեջ կենտրոնացնելով ժողովրդի` դարերի խորքից եկող իմաստությունը, վիշտըմ ողբը…
Առաջին մասի կերպարների իրենց տրամաբանական զարգացումն են ստանում սիմֆոնիայի ֆինալում: Էլ ավելի ուժգին են բախումները, էլ ավելի շիկացած մթնոլորտը: Գագաթնակետային պահերին, «ամեն սրբություն ոտնահարելով» չարագույժ քրքիջով մոլեգնում են գալարափողերը և կրկին իմաստուն երկխոսութհուն են սկսում տրոմբոնները: Բայց արդյոք գտնված է մարդկությանը հուզող հարցերի պատասխանը…
