Ֆ. Շուբերտ՝ Սիմֆոնիա թիվ 4, c-moll («Ողբերգական»), 1816թ.
Ֆրանց Շուբերտին իրավամբ անվանում են ռոմանտիկական սիմֆոնիայի հայր: Նրա թիվ 1 սիմֆոնիան գրվել է 16 տարեկանում՝ Վիեննայի Կոնվիկտ-վարժարանում սովորելու ժամանակ, այստեղ գործող սիրողական նվագախմբի համար: Սիմֆոնիան նվիրված է Կոնվիկտի տնօրեն Լանգեին, որը քաջալերում էր Շուբերտի առաջին քայլերը կոմպոզիցիայի ասպարեզում և կազմակերպել էր վերջինիս դասերը հայտնի Անտոնիո Սալիերիի ղեկավարությամբ: Հերթական թիվ 2 — թիվ 6 սիմֆոնիաները Շուբերտը գրել է 1815-1818 թվականներին՝ արդեն Կոնվիկտից ինքնակամ հեռանալուց հետո, այս անգամ մեկ այլ սիրողական նվագախմբի համար, որը հավաքվում էր կոմպոզիտոր և դիրիժոր Հատվիգի տանը: Այս սիմֆոնիաները լինելով «պատանեկան» գործեր, աչքի են ընկնում ձևի և ոճի կատարելությամբ և այսօր էլ հնչում են համերգներում՝ Շուբերտի հասուն սիմֆոնիաների կողքին:
Հիմք ընդունելով վիեննական դասական դպրոցի կոմպոզիտորներ Հայդնի, Մոցարտի և Բեթհովենի մշակած՝ քառամաս սիմֆոնիայի տեսակը, Շուբերտը այն հագեցրեց միանգամայն նոր կերպարային և երաժշտական բովանդակությամբ՝ մեջբերելով բազմազգ Վիեննայի կենցաղում տարածված ժողովրդական երաժշտության ժանրերը՝ պարը, քայլերգը և հատկապես երգը, որը այսուհետ դառնալու էր Շուբերտի երաժշտական ոճի հիմքը: Այստեղից է ծագել «Շուբերտի երգային սիմֆոնիզմ» բնորոշումը:
