«Ես երբեք չեմ կարողանա գրել սիմֆոնիա», — ասել է Բրամսը` ի նկատի ունենալով Բեթհովենի սիմֆոնիաների հսկա հաջողությունը և իր պատասխանատվությունը սիմֆոնիայի նման բարդ ժանրի զարգացման ասպարեզում: Հակառակ այս հայտարարության, Բրամսի ընդարձակ ժառանգության մեջ կենտրոնական տեղ են զբաղեցնում նրա 4 նշանակալի սիմֆոնիաները, որոնք դարձել են հեղինակի` կյանքի և բնության մասին փիլիսոփայական մտորումների արդյունքը: Աչքի է ընկնում թիվ 4 սիմֆոնիան, որի պրեմիերան տեղի է ունեցել 1885-ին Մայնինգենում (Գերմանիա)` հեղինակի ղեկավարությամբ: Նկատելի է Բրամսին բնորոշ թեմաների ակտիվ միջանցիկ զարգացումը, կերպարների քնարականությունը և լարված դրամատիզմը, պոլիֆոնիայի միջոցների ամենալայն կիրառումը (բավական է ասել, որ սիմֆոնիայի ֆինալը գրված է պասակալիայի ձևում` 32 վարիացիաների ընդգրկումով):
