Այս Կոնցերտը Բարտոկը գրել է իր կյանքի բարդ և հակասական շրջանում, երբ Եվրոպայում արդեն թևածում էր ֆաշիզմի և նացիզմի գաղափոարախոսությունը: Կոմպոզիտորը ծրագրել էր իր այս Կոնցերտը որպես միամաս ստեղծագործություն՝ վարիացիաների ձևում: Սակայն, ջութակահար Զոլտան Սեկեյը, որի հետ համագործակցում էր Բարտոկը գերադասել է ավանդական եռամաս կոնցերտի ձև: Վերջնական տարբերակում կոմպոզիտորը և ջութակահարը եկել են յուրատեսակ համաձայնության: Կոնցերտը իրոք եռամաս է, սակայն 2-րդ և 3-րդ մասերը գրված են վարիացիաների ձևում: Բարտոկը վարպետորեն համատեղել է հունգարական երաժշտության ավանդույթները և ժամանակակից կոմպոզիտորական տեխնիկայի հնարները:
Կոնցերտի պրեմիերան կայացել է 1939-ին Ամստերդամի Concertgebouw համերգասրահում՝ Վիլլեմ Մելգենբերգի ղեկավարությամբ (մենակատար՝ Զոլտան Սեկեյ): Ստեղծագործությունը լայն տարածում է ստացել աշխարհի տարբեր երկրներում:
Դիրիժոր Յուջին Օրմանդին Բարտոկին ուղղված իր նամակում գրել է. «Բեթհովենից, Մենդելսոնից և Բրամսից հետո չի գրվել նման Ջութակի կոնցերտ»:
I. Allegro non troppo
II. Andante tranquillo
III. Allegro molto
