Ավստրիացի մեծ սիմֆոնիստ Բրուքներն իր ինն սիմֆոնիաները գրել է այն շրջանում, երբ շատերը այդ ժանրը հնացած էին համարումմ իսկ նրա հնարավորությունները՝ սպառված: Նրա թիվ 7 սիմֆոնիայի կատարումը Լայպցիգում (Դիրիժոր՝ Ա.Նիկիշ) և Մյունխենում (դիրիժոր՝ Հ.Լևի) շրջադարձային պահ դարձան հեղինակի կյանքում, որը մինչ այդ շատերին հայտնի չէր: Այդ պահից սկիզբ է առել Բրուքների համաշխարհային փառքը:
Թիվ 7 սիմֆոնիան յուրատեսակ էպոպեա է, որը պատմում է մարդկային զգացմունքների և ապրումների մասին, որի հերոսի ներաշխարհը չափազանց հարուստ, բարդ և բազմանշանակ է:
1-ին մասի բովանդակությունը կապված է հայեցողության և քնարականության հետ, որոնց հաջորդում են ժողովրդապարային և լարված դրամատիկական կերպարները: 2-րդ մասը խորացնում է նախորդ մասի թախծալի բովանդակությունը՝ շեշտելով նաև ողբերգական կերպարների աճող դերը: 3-րդ մասը՝ սկերցոն՝ զարգացնում է սիմֆոնիայի ժողովրդապարային և հերոսական ոլորտները: Ֆինալն ավարտվում է հանդիսավոր կոդայով, որը ճրհներգի տպավորություն է թողնում:
Թիվ 7 սիմֆոնիան գրված է նվագախմբի «զույգ կազմի» համար: Խիստ աճում է պղնձյափողային խմբի դերը, թրին գումարվում են երկու լրացուցիչ շեփորներ և Վագների հայտնագործած «Վագներյան տուբաների» կվարտետը: Հարվածային խումբը ներկայացված է լիտավրներով:
Բրուքների այս գործը կրում է բեթհովենյան սիմֆոնիզիմի, շուբերտյան երգայնության և վագներյան հարմոնիայի և գործիքավորման ազդեցությունը: Կոմպոզիտորը նոր էջ բացեց սիմֆոնիկ երաժշտության զարգացման ասպարեզում, որը ստացավ «բրուքներյան էպիկական սիմֆոնիզմ» անվանումը:
