Սիմֆոնիան գրվել է 1788-ին՝ 40-րդ և 39-րդ սիմֆոնիաների հետ միաժամանակ: Սոցարտը նպատակ ուներ այդ երեք գործերտ կատարել մեկ երեկոյի ընթացքում, սակայն այդ համերգը ինչ-ինչ պատճառներով չի կայացել:
Երաժշտագետների կարծիքով թիվ 41 «Յուպիտեր» (ՙԱրեգակ՚) անունը ստացած սիմֆոնիան, պատկանում է Մոցարտի ամենամոնումենտալ, բարդ և էպիկական կերպար ունեցող սիմֆոնիաների թվին:
Մոցարտը դիմել է իր նախասիրած քառամաս ցիկլի սկզբունքին. 1-ին մասի սոնատային ալեգրոն, 2-րդ մասի դանդաղ երգային անդանանտեն, 3-րդ մասի մենուետը և մեծածավալ ֆինալը (որը գրված է կրկնակի ֆուգայի ձևում) կազմում են միասնական շարք:
«Յուպիտերը»պատկանում է Մոցարտի ամենից հաճախ կատարվող և սիրված սիմֆոնիաների շարքին: Հայտնի է Չայկովսկու միտքն այն մասին, որ այս գործը «սիմֆոնիկ երաժշտության հրաշքներից մեկն է»
1. Allegro vivace
2. Andante cantabile
3. Menuetto: Allegretto
4. Molto allegro
