Կոնցերտը գրվել է Բեթհովենի ստեղծագործության հասուն շրջանում:
Այստեղ կոմպոզիտորը հետևում է վիեննական մեծ դասականներ Հայդնի և Մոցարտի նախանշած եռամաս ցիկլի սկզբունքին, սակայն ամեն քայլափոխի զգացվում է Բեթհովենի անհատականության անկրկնելի ոճի դրոշմը:
Առաջին կատարումը տեղի է ունեցել Վիեննայում 1808 թվականին` Theater an der Wien-ում: Մենակատարն էր հեղինակը: Դա Բեթհովենի վերջին ելույթն էր հանդիսատեսի առջև:
Կոնցերտի 1-ին մասում տեղ են գտել դրամատիզմը, լարված, անընդմեջ զարգացումը և կոնցերտային փայլը:
Երկրորդ մասը Բեթհովենի քնարակության հիանալի արտահայտություններից է: Այս մասում Բեթհովենը ոգեշնչված է եղել Օրփեոսի լեգենդի այն հատվածով, որտեղ հին աշխարհի մեծ երաժիշտը աղերսում է անդրշիրիմյան չար ոգիներին ազատ արձակել իր սիրելի Էվրիդիչեին:
Երկրորդ մասին առանց ընդմիջման հաջորդում է երրորդ մասը՝ ֆինալը, որը պարունակում է սկերցոյի հատկանիշներ:
Հնչում է լուսավոր, կենսախնինդ, արագաշարժ Rondo-ն: Կենտրոնական տեղը զբաղեցնում է այս մասի առաջատար պարային թեման:
Բեթհովենը հետևողականորեն օգտագործում է դաշնամուրի նվագամասի և նվագախմբի հակադրության սկզբունքը:
1. AllegroModerato
2. Andantecon moto
3. Rondo (Vivace)
