Առաջին կատարումը՝ Լենինգրադ, 1937, դիրիժոր՝ Ե.Մրավինսկի:
Ամենալայն տարածումը ստացած այս սիմֆոնիան ներկայանում է որպես ներդաշնակ, հավասարակշիռ, մինչև վերջին մանրուքը հղկված կոմպոզիցիա: 1-ին մասի դրամատիկական բախումները, 2-րդ մասի «պայթուցիկ» սկերցոն հանգեցնում են սիմֆոնիայի փիլիսոփայական կենտրոն հանդիսացող Largo-ին, որն ընկալվում է որպես մեծ կոմպոզիտորի հոգու խոստովանանք:
Ֆինալը մարդու կամքի և նպատակամետ ձգտումների հաստատումն է: Շոստակովիչի խոսքերով. «նախորդ մասերի ողբերգորեն լարված զարգացումը այստեղ իր լուծումն է ստանում կենսախինդ լավատեսական ոգով»: 5-րդ սիմֆոնիան իրավամբ համարվում է ոչ միայն Շոստակովիչի, այլև 20-րդ դարի երաժշտության ամենանշանակալի նվաճումներից մեկը:
